Tango — taniec towarzyski, który jest bardzo ekspresyjny i zmysłowy, wymagający bliskości tańczącej pary. Niegdyś uznawany za nieprzyzwoity, a dziś będący jednym z symboli narodowych Argentyny. Tango znane jest na całym świecie, lecz co o nim naprawdę wiemy? W tym artykule postaramy się przybliżyć Ci jego historię, charakter i rodzaje.
Z tego artykułu dowiesz się:
- jaka jest historia tanga
- jaki charakter ma ten taniec argentyński
- jakie tango ma rodzaje
Zobacz także: Dieta lekkostrawna – czyli co jeść?
Tango — taniec argentyński o ciekawej historii
Choć ten argentyński taniec powstał około 1900 roku, zaczął się formować już pod koniec XVIII wieku. Początki były kontrowersyjne: imigranci napływający do Buenos Aires w poszukiwaniu pracy, wolne chwile spędzali w domach publicznych, przed którymi tworzyły się spore kolejki. Aby umilić oczekiwanie klientów, grano muzykę i organizowano tańce. Ze względu na różnorodność kulturową, mieszała się tu tradycyjna muzyka gauchos (argentyńskich pasterzy bydła) i napływowe afrykańskie rytmy, przybyłe wraz z niewolnikami.
Gdy na początku XX tango rozprzestrzeniło się poza granice Argentyny, poza popularnością towarzyszyły mu kontrowersje. W Wielkiej Brytanii, gdzie panował wiktoriański styl życia, w 1907 roku zakazano tanga. Argentyński taniec spotkał się również z krytyką papieża Piusa X. Jednak nie przeszkodziło mu w uzyskaniu rozgłosu i w 1913 roku tango stało się najbardziej popularnym rodzajem tańca na świecie.
W 1955 roku sytuacja polityczna w Argentynie stała się niesprzyjająca dla tanga. Wraz z wprowadzeniem stanu wyjątkowego, zaczęto kontrolować kluby, gdzie tańczono tango, a godzina policyjna sprawiła, że zanikło nocne życie miast. W czasach peronizmu ten argentyński taniec zaczął się kojarzyć z nacjonalizmem, a po odejściu Juana Perona od władzy, popularność tango ustąpiła takim gatunkom muzyki jak jazz, pop i rock.
Po przemianach politycznych w 1983 roku taniec zaczął wracać do łask, dzięki nostalgii argentyńskich emigrantów. Tango przeżyło rozkwit, na nowo stało się symbolem Argentyny i jego popularność rozszerzyła się na cały świat.
Tango — argentyński taniec improwizacji i bliskości
Tanga nie można zamknąć w sztywne ramy, nie opiera się na stałej choreografii, ale na improwizacji, którą kieruje partner. On decyduje o krokach i figurach, jakie występują w tańcu, improwizuje sposób trzymania i szybkość wykonywania figur.
Tango ma określoną etykietę. Do tańca zawsze zaprasza mężczyzna, robi to poprzez nawiązanie kontaktu wzrokowego z kobietą i właściwy ruch głowy. W przypadku, gdy kobieta utrzymuje kontakt wzrokowy, oznacza to zgodę na taniec, natomiast odwrócenie głowy jest odmową. Jeśli jednak kobieta wyraziła chęć, mężczyzna, wciąż utrzymując kontakt wzrokowy, powinien podejść do partnerki, aby wyprowadzić ją na parkiet. W tej chwili do partnera należy wybór sposobu trzymania (dalekiego lub bliskiego) oraz kierowanie przebiegiem tańca, czemu kobieta musi się podporządkować.
Tango jest bardzo emocjonalnym tańcem, obecne w nim gwałtowne ruchy głową odzwierciedlają emocje partnerów. Zestawiona z gwałtownością bliskość ma poniekąd obrazować kłótnię małżeńską.
Tango – rodzaje
Ten argentyński taniec możemy podzielić na dwa podstawowe rodzaje, każdy o innym charakterze.
Tango milonga jest bardziej intymne. Cały czas podczas tańca partnerzy są do siebie przytuleni, prowadząc w ten sposób dialog bez słów. Przed postawieniem pierwszych kroków, para nawiązuje kontakt wzrokowy. Następnie porusza się płynnie po okręgu w jednym kierunku, aby nie przeszkadzać innym parom w tańcu. Nie ma tu znamion rywalizacji, jest to raczej wzajemna współpraca.
Tango argentyńskie cieszy się większą popularnością niż milonga ze względu na swój żywy, energiczny charakter. Najważniejsze jest odpowiednie ustawienie i trzymanie się obojga partnerów. W muzyce towarzyszącej tańcu wyczuwalny jest niepokój, a kroki wydają się szybkie i nieprzewidywalne. Mimo pozorów nauka tego tańca nie jest trudna, gdyż jego kroki nie są skomplikowane.
